Observar sen avaliar. O diálogo interno adoita distraernos. Ben porque estamos inmersos na nosa fervenza de pensamentos rutineiros derivada do alto ritmo cotián ou porque, sen máis, sacamos conclusións precipitadas derivadas da experiencia. Estamos afeitas/os a etiquetar como boas ou malas a maioría das circunstancias. Isto emana dun legado cultural, experiencial e filosófico. E é en parte normal porque simplificar nos axuda a ser eficientes. Comprender que entre os extremos hai unha gran escala de cores permítenos desenvolver a nosa empatía e escoita activa.

Emitir un xuízo, comparar e/ou etiquetar a persoa mentres escoitamos afástanos de comprender verdadeiramente a situación pola que esa persoa transita, independentemente de se estamos de acordo ou non. O ego tampouco é de grande axuda, especialmente nos conflitos, debido a que a súa resposta habitual é situarnos nun rol que nos impide comprender todos os escenarios posibles desprazando a asertividade. Preguntarnos… que necesidade esencial non se está cubrindo en min? é clave para transmutalo e adecualo nestes casos.

Tomar consciencia do noso estado actual de emocións ou sentimentos e identificalos para que a súa intensidade non nos leve ao embargo emocional é clave.

Unha vez tidos en conta estes aspectos, pór a atención no interlocutor será o seguinte paso para poñer en práctica a escoita activa. Adestrar este aspecto é fácil, a condición de que se faga desde a compaixón, é dicir, desde a empatía e disposición activa para a axuda.